دیروز داشتم آلبوم جدید Artillery به نام My Blood را گوش می کردم. در مورد این آلبوم می توانم بگویم آلبوم خوبی است  ولی اصلا در حد و حدود آلبوم سال 90 یا حتی آلبوم 2009 شان نیست. به هر حال برای من که دل خوشی از Thrash ندارم خوب بود. البته که من موسیقی گروه را یک ترش متال خالص نمی دانم و به نظرم مایه هایی از Power هم تلفیق شده. لزومی نمی بینم در این رابطه بیشتر توضیح بدهم؛ سبک گروه هر چه که باشد من موسیقی شان را دوست دارم. صدای اعتراض شان، پرخاشگری های لیریک شان- وقتی که می گوید: 

Your dreams are not my dreams
Your holy war means nothing to me
Your narrow minded no brain way of thinking
Your damned religion stay away from me

 بد و بیراه گفتن به زندگی هم فایده ای ندارد... در این پست قرار نیست این اتفاق بیافتد چون تو می خواهی من یک آدم محترم باشم! ولی واقعا از محترم بودن خسته شده ام و شدیدا دوست دارم فحش های ناموسی بدهم. ژست خستگی، ژست متفاوت بودن، ژست خاص بودن، ژست روشنفکر بودن...نه هیچ کدامشان نیست فقط این گزاره درست است: من دوست دارم فحش بدهم. به هر چیزی که دوست دارم فحش بدهم. مثلا به اینکه فردا شب باید به سمت اصفهان راه بیافتم و باز هم امتحانات دانشگاه...کی تمام می شود؟ نمی دانم. 2ترم دیگر مانده است تا یک برگه که به آن مدرک می گویند در دستم، راه بیافتم و دنبال کار بگردم. این مملکت گورستان دسته جمعی ایران است نه جمهوری اسلامی ایران. پس بروم خودم را خاک کنم بهتر است تا خاکم کنند. 

جدایی نادر از سیمین... به خاطر کلمه ی «جدایی» اش هم که شده دوست دارم ببینمش! البته فراموش کردم بگویم که کارگردانش را خیلی خیلی دوست دارم. او را با «شهر زیبا» و «درباره ی الی» می شناسم. «شهر زیبا» یش را هیچ وقت فراموش نمی کنم. درست وقتی که فکر می کردم فیلم های ایرانی مسخره، مزخرف و حال بهم زن هستند این فیلم همه ی معادلات ذهنم را عوض کرد. از فیلم که بخواهم بگویم، یاد فیلم سخنرانی پادشاه یا همان King's Speech افتادم که در روز های عید دیدمش. فیلم خیلی خوبی بود اما فکر نمی کنم که در سطح نامبر وان شدن در اسکار باشد. به هر حال این اتفاق افتاده ولی من نظر خودم را دارم. 

فردا شب راه می افتم به سمت اصفهان. در کنار بچه هایی که از خیلی های شان متنفرم. کاشکی زودتر برگردم؛ کاشکی زودتر تمام بشود. دیشب داشتم راستی راستی با دوست دخترم بهم می زدم. همه چیز خیلی سریع پیش رفت و او به من گفت: تو خیلی کثافتی...کثافتی...!!! دارم به این فکر می کنم که منظورش از کثافت چه بوده. دوست داشتم می توانستم از خودش بپرسم ولی الان دیگر با هم خوب شده ایم و برگشتن به گذشته درست نیست. 

راستی آلبوم 96 saturnus را هم گوش دادم. خیلی وقت بود که می خواستم اولین آلبوم شان را دانلود کنم. شاتل با هدیه ی نوروزی اش کار من را راحت کرد (3گیگ ترافیک اضافی). آلبوم خوبی بود. «ورنیکا تصمیم می گیرد که بمیرد» را بیشتر دوست داشتم. آهنگ های شاهکار کم ندارد. و البته من را یاد رمان هم نامش می اندازد. پائولو کوئلیو را اصلا دوست ندارم؛ ولی کتاب ورونیکایش را خیلی خیلی دوست داشتم. باقی کارهایش به نظرم در حد وقت گذاشتن هم نیستند. 

کلی شعر نصفه نیمه دارم، کلی کتاب نخوانده، کلی درس تلمبار شده... باید بروم سراغ باقی کارهایم. روز نوشت امروز خیلی وقت گرفت؛ قرار بود زیاده روی نکنم ولی حرف زیاد بود برای گفتن. تا فردا بااااای

ترانه يا شعري كه خوندين مربوط به ترجمه ي تراك Not Now John از آلبوم Final Cut گروه Pink Floyd بود.
تو اين ترانه و ترانه هاي مشابه اش ميشه تا حدي با سبك و مواضع Roger Waters توي اشعارش آشنا شد...
آلبوم Final Cut رو به نوعي ميشه امضاي Waters در پينك فلويد دونست،چون كه تنها آلبوم گروه هست كه كاملن چه از نظر اشعار و چه از نظر آهنگ سازي توسط خود Waters تهيه شده،مثل اغلب كارهاي Waters در Final Cut ميشه به خوبي تاكيد Waters رو بر مسائل سياسي،ضد جنگ،ضد امپرياليسم و استعمارطلبي، و... حس كرد.

تو اين تراك هم همونطور كه گفته شد به خوبي اعتراض و مخالفت Waters به سياست هاي غلط و جنگ طلبانه ي دولت ها و بخصوص دولت وقت بريتانيا به نخست وزيري Margaret Thatcher ديده ميشه...همونطور كه در طول آهنگ دو جا با نام بردن از Maggie يا مگي به نخست وزير وقت بريتانيا اشاره مي كنه و او رو خطاب قرار ميده.

Roger Waters رو ميشه به عنوان يكي از بهترين و حتا بهترين ترانه سرايان موسيقي راك/متال دونست...هميشه توي اشعارش از مفاهيم عميق و پر معني استفاده كرده و Waters رو ميشه از اين نظر يكي از دو قطب اثرگذار موسيقي پينك فلويد دونست.

امضا و تاثير اشعار Waters رو به خوبي در تمامي شاهكارهاي پينك فلويد ميشه ديد،بخصوص آلبوم The Wall كه ميشه ازش به عنوان يكي از بهترين و تاثيرگذارترين آلبوم هاي تاريخ موسيقي راك نام برد كه بعد از آلبوم The Dark Side of the Moon كه در بين 5 آلبوم پر فروش جهان قرار داره پر فروش ترين آلبوم گرروه هستش...

همونطور كه گفتم تو تمامي كارهاي Waters چه در پينك فلويد چه در آلبوم هاي انفرادي Waters ميشه اعتراض و عصيان رو حس كرد...كه همين مشخصه از كار Waters يكي از پايه ها و عوامل قدرت بي حد و حصر و رشد پينك فلويد در عرصه ي موسيقي راك بوده...
اما هيچ وقت هيچ كميت و هيچ معياري براي سنجش نقش افراد در بندها و گروه هاي مختلف وجود نداشته و نخواهد داشت...

كاش ميشد شاهكار David Gilmour و Richard Wrights يعني Marooned رو هم ترجمه كرد...
اما حيف كه اين اثر بي نظير بي كلامه و فقط مي تونم بهتون پيشنهاد كنم كه اين اثر فوق العاده رو داونلود كنين...

قطب ديگر پينك فلويد گيتاريست محبوب و مشهور گروه يعني David Gilmour هستش كه با موسيقي كم نظير خودش روح پينك فلويد رو پديد آورد...و به گفته ي بعضي Gilmour بود كه دري وري هاي گوش خراش Waters رو شنيدني كرد...

اما صدا و اثر جادويي پينك فلويد ببش فراتر از صداي گيتار،درامز و بيس هستش...به قول نيك ميسون،Richard Wrights هارموني و پيوند دهنده ي موسيقي پينك فلويد بود...

Echoes،ciThe Great Gig in the Sky،Us and Them،A Saucerful of Secrets و تمام شاهكارهاي پينك فلويد مديون تلفيق ايده ها و هنر تمامي اعضاي گروه بوده هستند و خواهند بود.......و تصور پينك فلويد بدون حضور يكي از اين اعضا واقعن محال و دور از ذهن است...
همونطور كه ميشه خلاء حضور هر يك از اعضا رو تو آلبوم هاي انفرادي اونها و دو آلبوم آخر پينك فلويد به خوبي حس كرد...
The Division Bells از نظر موسيقيايي يكي از بهترين آثار پينك فلويد بود ولي به هيچ وجه نميشه برچسب پينك فلويد رو به اين كار زد...فقر معنايي و نبود اشعار و ايده هاي ذهني Waters به وضوح تو اين كار حس ميشه...

پي نوشت 1:
به هيچ وجه تو شرايط خوبي نيستم،نوشتن از موسيقي و اين حرفا هم برام خيلي سخت شده...فقط دارم مي نويسم كه يه چيزي نوشته باشم...
به جورايي دوست ندارم اون غيبت كبراي قبلمون تكرار بشه...
دوست داشتم تو شرايط و حس و حال ديگه اي بودم تا پست بهتر و كاملتري رو راجع به پينك فلويد مي نوشتم... تا حداقل نشون بدم ديويد گيلمور سروره راجر واترزه :)
ولي...............

آخه پس خونه ي خورشيد كجاس؟

خورشيد آسمون مردم ما سالهاس كه يخ زده...
خورشيد ما سال هاس كه خودش تو دل تاريك شب دنبال يه دونه كبريت ميگرده...
اما نمي دونه كبريتش اين پايين تو دست دخترك كبريت فروش انقدر سوخت و سوخت كه دل هيشكي نسوخت...

اينم منم...
زني تن...ببخشيد...مردي تنها...
در آستانه ي فصلي سرد...
در ابتداي درك هستي آلوده ي زمين...
و ياس ساده و غمناك آسمان
و ناتواني اين دست هاي سيماني...
و فكر كنم كه بايد ايمان بياوريم به آغاز فصل سرد...

سردمه...پس هستم...